Om data door te sturen, moeten routers eerst routeringsdata configureren; meestal kunnen statische routes of dynamische routes worden ingesteld op basis van de grootte van het netwerk. Statische routering is eenvoudig te configureren, heeft lage systeemvereisten en is geschikt voor kleine netwerken met een eenvoudige en stabiele topologie. Het nadeel is dat het zich niet automatisch kan aanpassen aan veranderingen in netwerktopologie en handmatig ingrepen vereist. Het dynamische routeringsprotocol heeft een eigen routeringsalgoritme dat zich automatisch kan aanpassen aan veranderingen in netwerktopologie en geschikt is voor netwerken met een bepaald aantal Layer 3-apparaten. Het nadeel is dat de configuratie hogere gebruikerseisen en hogere systeemeisen vereist dan statische routering, en een bepaald aantal netwerkbronnen in beslag neemt. Veelvoorkomende dynamische routeringsprotocollen zijn RIP, OSPF, IS-IS, IGRP, EIGRP, BGP, enzovoort.
Intern gatewayprotocol: RIP, OSPF, IS-IS, IGRP, EIGRP is een intern gatewayprotocol (IGP), dat geschikt is voor het gebruik van een uniform routeringsprotocol voor één ISP.
Extern gateway-protocolBGP is een routeringsprotocol tussen autonome systemen, een extern gatewayprotocol dat vooral op het INTERNET wordt gebruikt om routeringsinformatie uit te wisselen tussen verschillende operators.
RIP-routeringsprotocol
RIP staat voor Routing Information Protocol. Het is een relatief eenvoudig intern gatewayprotocol (IGP) (Interior Gateway Protocol), dat voornamelijk wordt gebruikt in kleinere netwerken, zoals campusnetwerken en regionale netwerken met een eenvoudigere structuur. RIP's worden over het algemeen niet gebruikt voor complexere omgevingen en grote netwerken.
RIP is een protocol gebaseerd op het Distance-Vector-algoritme, dat routeringsinformatie uitwisselt via UDP-pakketten en een poortnummer van 520 gebruikt.
RIP gebruikt hop count om de afstand tot een bestemmingsadres te meten, een zogenaamde maat. In RIP is standaard het aantal hops van de router naar het netwerk dat direct met hem is verbonden 0, het aantal hops dat via een router bereikbaar is voor het netwerk is 1, enzovoort. Dat wil zeggen, de maat is gelijk aan het aantal routers van dit netwerk naar het bestemmingsnetwerk. Om de convergentietijd te beperken, bepaalt RIP dat de metrische waarde een geheel getal moet zijn tussen 0~15, en het aantal hops groter dan of gelijk aan 16 wordt gedefinieerd als oneindig, dat wil zeggen dat het bestemmingsnetwerk of de host onbereikbaar is. Deze beperking maakt het onmogelijk om RIP te gebruiken in grote netwerken.
Om de prestaties te verbeteren en routinglussen te voorkomen, ondersteunt RIP Split Horizon en Poison Reverse-functies.
Omdat RIP relatief eenvoudig te implementeren is en veel eenvoudiger te configureren en te beheren dan OSPF en IS-IS, wordt het nog steeds veel gebruikt in daadwerkelijke netwerken.
RIP is beschikbaar in twee versies: RIP V1 en RIP V2.
1. RIP V1 is een classful routingprotocol dat alleen het publiceren van protocolpakketten in broadcastmodus ondersteunt. RIP-1 draagt geen maskerinformatie in zijn protocolpakketten en kan alleen routes herkennen van natuurlijke CIDR-blokken zoals A, B en C, waardoor RIP-1 geen routeaggregatie of niet-aaneengesloten subnetten kan ondersteunen.
2. RIP V2 is een classless routingprotocol, dat de volgende voordelen heeft ten opzichte van RIP-1:
1) Externe routetags (Route Tag) ondersteunen, die flexibel de route kunnen aansturen volgens de tag in het routeringsbeleid.
2) Het pakket draagt maskerinformatie en ondersteunt route-aggregatie en CIDR (Classless Inter-Domain Routing).
3) Ondersteuning om de volgende hop te specificeren, en je kunt het optimale volgende hopadres op het broadcastnetwerk kiezen.
4) Ondersteuning voor multicast om updatepakketten te verzenden, en alleen de RIP-2 router kan protocolpakketten ontvangen om het resourceverbruik te verminderen.
5) Ondersteunt verificatie van protocolpakketten en biedt twee methoden: platte tekstverificatie en MD5-verificatie om de beveiliging te verbeteren.
OSPF-routeringsprotocol
OSPF (Open Shortest Path First) is een intern gatewayprotocol gebaseerd op link state, ontwikkeld door de IETF-organisatie. Momenteel wordt OSPF Versie 2 (RFC2328) gebruikt voor IPv4-protocollen; OSPF Versie 3 (RFC2740) wordt gebruikt voor IPv6-protocollen.
OSPF is momenteel het meest gebruikte IGP-protocol。 Het ontwerpidee van OSPF is om een hiërarchisch en zonaal routeringsprotocol te bieden voor grote en middelgrote netwerken. Het algoritme is complex, maar kan garanderen dat er geen intra-domeinlus is.
OSPF bevat het volgende:
1. Grote aanpasbaarheid: ondersteunt grootschalige netwerken, tot honderden routers.
2. Ondersteuning van maskers: Omdat OSPF-pakketten maskerinformatie bevatten, is het OSPF-protocol niet beperkt tot natuurlijke maskers en biedt het goede ondersteuning voor VLSM.
3. Snelle convergentie: Stuur updatepakketten direct nadat de topologie van het netwerk verandert, zodat deze wijziging gesynchroniseerd is in het autonome systeem.
4. Geen zelfloop: Omdat OSPF het kortste padboom-algoritme gebruikt om de route te berekenen volgens de verzamelde linktoestand, is het gegarandeerd dat er geen zelflooproute uit het algoritme zelf wordt gegenereerd.
5. Regionale indeling: Het netwerk van het autonome systeem mag worden opgedeeld in regio's voor beheer, en de routeringsinformatie die tussen regio's wordt verzonden wordt verder geabstraheerd, waardoor de bandbreedte van het netwerk afneemt.
6. Equivalente routering: Ondersteuning van meerdere equivalente routes naar hetzelfde bestemmingsadres.
7. Routeclassificatie: 4 verschillende soorten routes worden gebruikt, in volgorde van prioriteit: intraregionale routes, interregionale routes, het eerste type externe routes en het tweede type externe routes.
8. Ondersteuning van validatie: Ondersteuning van regio- en interfacegebaseerde pakketverificatie om de veiligheid van pakketinteractie te waarborgen.
9. Multicast-transmissie: Verzend protocolpakketten met multicastadressen op bepaalde typen verbindingen om interferentie met andere apparaten te verminderen.
IS-IS-routeringsprotocol
IS-IS (Intermediate System-to-Intermediate System) werd oorspronkelijk ontwikkeld door de International Organization for Standardization (ISO) voor het verbindingsloze netwerkprotocol CLNP (ConnectionLess Network). Protocol).
Om routeringsondersteuning voor IP te bieden, heeft de IETF IS-IS uitgebreid en aangepast in RFC1195 zodat het gebruikt kan worden in zowel TCP/IP- als OSI-omgevingen, bekend als Integrated IS-IS (Integrated IS-IS of Dual IS-IS).
IS-IS is een intern gatewayprotocol (IGP) dat wordt gebruikt binnen een autonoom systeem. IS-IS is een link-state protocol dat het Shortest Path First (SPF) algoritme gebruikt voor routeringsberekeningen, dat veel overeenkomsten vertoont met het OSPF-protocol.Vanuit het perspectief van wereldwijde inzet wordt OSPF nog steeds in het grootste deel gebruikt, terwijl IS-IS de laatste jaren steeds meer wordt gebruikt。
IGRP-routeringsprotocol
Het IGRP-protocol is de afkorting van "Interior Gateway Routing Protool", dat onafhankelijk werd ontwikkeld door Cisco in de jaren 80 van de twintigste eeuw en behoort tot Cisco's private protocol. IGRP, net als RIP, behoort tot hetzelfde distance vector routingprotocol, waardoor het overeenkomsten vertoont op veel vlakken, zoals dat IGRP ook een periodieke broadcast-routingtabel is, en er ook een maximum aantal hops is (de standaard is 100 hops, en als het 100 hops bereikt of overschrijdt, wordt het doelnetwerk als onbereikbaar beschouwd). De grootste eigenschap van IGRP is dat het gemengde metrics gebruikt, die rekening houden met de vijf aspecten linkbandbreedte, latentie, belasting, MTU en betrouwbaarheid om de routemetrics te berekenen, in tegenstelling tot andere IGP-protocollen die simpelweg één aspect meenemen om de metrics te berekenen. Op dit moment is IGRP vervangen door Cisco's onafhankelijk ontwikkelde EIGRP-protocol, en Cisco IOS (Internetwork Operating System) met versienummer 12.3 en hoger ondersteunt dit protocol niet meer, en er zijn weinig netwerken die het IGRP-protocol draaien.
EIGRP-routeringsprotocol
EIGRP Vanwege de verschillende tekortkomingen en tekortkomingen van het IGRP-protocol ontwikkelde Cisco het EIGRP-protocol (Enhanced Internal Gateway Routing Protocol) ter vervanging van het IGRP-protocol. EIGRP is een geavanceerd afstandsvector-routeringsprotocol (ook bekend als een hybride routeringsprotocol), dat de gemengde meting van IGRP erft, en het grootste kenmerk is de introductie van niet-equivalente load balanced-technologie en extreem hoge convergentiesnelheid. Het EIGRP-protocol wordt breed ingezet in Cisco-apparaatnetwerkomgevingen.
Referentie:
De hyperlink-login is zichtbaar.
De hyperlink-login is zichtbaar.
De hyperlink-login is zichtbaar. |
Geplaatst op 1 december 2025 om 10:00:20
|
|
|
